Beijnes 3G (Beynes 3G) (pol. pot. Holender) - typ tramwaju produkowanego od roku 1961 przez holenderską firmę Beijnes Waggonfabrik. Wagony typu 3G występują w jednakowej wersji. Jest to kontynuacja produkcji pojazdów 1G, oraz 2G powiększonych o środkowy człon w celu zwiększenia możliwości przewozowych dla GVB Amsterdam (Gemeentevervoerbedrijf Amsterdam)

Konstrukcja

Beijnes 3G to jednokierunkowy, jednostronny, trójczłonowy nierozłączalny zespół wagonowy, wyposażony w pięć par drzwi. Jest osadzony na 4 wózkach skrętnych, z których 2 są napędowe, a 2 toczne. Charakterystyczny wygląd zewnętrzny zawdzięcza umieszczonej na dachu nad kabiną motorniczego nieproporcjonalnie dużej tablicy z numerem linii i kierunkiem oraz obłym kształtom. Ciekawą pozostałością jest system graficznego przedstawiania kierunku linii, wykorzystujący różne kombinacje kolorów. Wewnątrz wagonu jest bardzo mało miejsca ze względu na dominujące podwójne siedzenia. Przedział motorniczego podobnie jak w niemieckich wagonach GT8 i GT6 odzielony jest plastikową kabiną. Tramwaje ze względu na bardzo niewydolną wentylację latem stają się utrapieniem dla pasażerów. Również drzwi tramwaju są bardzo wąskie przez co kłopoty mają osoby podróżujace z dzieckiem w wózku. Pojazd wyposażono w hamulec elektromagnetyczny szynowy, tarczowy elektryczny (postojowy) i ręczny.

Beijnes 3G w Poznaniu 

Borykające się z niedoborem taborowym Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne (MPK) w Poznaniu w latach 1991-1995 zdecydowało się na zakup wagonów 1G i 2G. Łacznie sprowadzono 20 sztuk z czego do służby liniowej trafiło 17. W 2003 dokupiono 11 wagonów 3G zastępując nimi wyeksploatowane 1G oraz 2G. Tramwaje obsługują głównie linie 2, 4, 7, 9, 11 i 18.

Historia 

W 1957dostarczono do Amsterdamu pierwsze dwuczłonowe wagony 1G. W kolejnych latach konstrukcję unowocześniano oznaczając kolejne wagony symbolem 2G. W związku z niewystaczającą pojemnością w/w wagonów dołożono do nich środkowy człon. Od 1961 firma Beijnes produkowała już tylko trój-członowe pojazdy oznaczane 3G. W latach 90. zużyte już tramwaje postanowiono przekazać jednemu ze wschodnioeuropejskich miast. Początkowo próbowano sprzedać je Pradze. Brak zainteresowania ze strony Czechów spowodował, iż większość z nich trafiła do Poznania uzupełniając tym samym braki taborowe.